Nie zostawiaj osoby z zaburzeniami erekcji samej w domu. Nie pozwalaj osobie z zaburzeniami erekcji iść do łazienki po jedzeniu, aby zapobiec wymiotowaniu tego, co spożyła. Udaj się zarówno do specjalistów zdrowia psychicznego, jak i specjalistów medycznych zajmujących się tego typu zaburzeniami. Szukasz pomocy psychoterapeutycznej? Bulimia a depresja. Bulimia (żarłoczność psychiczna, bulimia nervosa) jest kolejnym wyniszczającym organizm zaburzeniem odżywiania, który może towarzyszyć depresji. Charakteryzuje się częstymi i dużymi napadami głodu, po których pojawiają się wyrzuty sumienia, a te z kolei zmuszają chorych do wywoływania wymiotów. Możliwe, że znajdziesz wsparcie poprzez grupy wsparcia, linie telefoniczne dla osób z zaburzeniami odżywiania, a także poprzez indywidualne i grupowe terapie. Pamiętaj, że nie jesteś sama i że pomoc jest dostępna. Zaburzenia odżywiania mogą być trudne do pokonania, ale z odpowiednim wsparciem i leczeniem, wiele osób jest w stanie Warto jednak zastanowić się co mamy na myśli mówiąc takie zdanie osobie z problemami z zaburzeniami odżywiania. Bardzo często przez takie słowa wynikają nieporozumienia i kłótnie przy stole, ponieważ osoba z problemem najczęściej wizualizuje tłustego kotleta na talerzu. Czy zatem na pewno o to nam chodziło? Dzisiaj mówię o tym, co warto wiedzieć żyjąc z lub chcąc pomóc osobie cierpiącej na zaburzenia odżywiania. Dajcie proszę znać, czy taki odcinek był dla was pomocny. :) Zapraszam do wysłuchania dzisiej – Écoutez #021 Jak pomóc? Odcinek dla bliskich osób cierpiących na zaburzenia odżywiania. par To Tylko Dieta instantanément sur votre tablette, téléphone ou navigateur CBT jest jedną z najskuteczniejszych metod leczenia lęku, depresji i bólu przewlekłego. Jest ona powszechnie pomocna w przypadku innych chorób psychicznych, takich jak zaburzenia odżywiania, zaburzenia używania substancji, choroba dwubiegunowa, zespół stresu pourazowego (PTSD) i zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD). . „Niekoniecznie trzeba mówić o tym, że musisz pójść do psychologa, bo widzimy, że za bardzo się odchudzasz. Lepiej powiedzieć, że przy takim odchudzaniu często pojawiają się problemy z koncentracją uwagi, że warto się wzmocnić, bo jesteś w takim wieku, w którym dobrze jest się zastanowić nad tym, co chcesz robić w życiu, jaką szkołę wybrać, co jest dla ciebie ważne” – twierdzi Dorota Minta, psycholog i psychoterapeutka, pracująca z osobami zmagającymi się z bulimią i anoreksją. Redakcja: Jak rozpoznać rozwijające się zaburzenia odżywiania u dzieci? Co powinno zaalarmować rodzica? Dorota Minta: Każda drastyczna zmiana zachowania jest niepokojąca i to dotyczy wszystkich zaburzeń, nie tylko odżywania. Jeżeli obserwujemy jakieś nowe czy zmienione zachowania przez około dwa tygodnie, to zazwyczaj potrzebna jest co najmniej konsultacja z psychoterapeutą. Rzadko dzieje się tak, że dziecko od razu przestaje jeść. Na początku zaczyna się zdrowiej odżywiać, samo gotuje, następnie omija jakieś posiłki, mówi, że nie jest głodne, że coś mu nie smakuje. Porcje jedzenia stają się coraz mniejsze lub są eliminowane różne produkty z jadłospisu. Takie zachowania są już wyraźnym sygnałem, że coś jest nie tak i warto się temu przyjrzeć oraz podjąć rozmowę. Takie dzieci coraz więcej czasu spędzają w samotności, zamykają się w pokoju, zmieniają styl ubioru. Paradoksalnie, na początku podkreślają swoim strojem to, że szczupleją, a potem zaczynają to maskować – chodzą w za luźnych ubraniach, zakładają bluzki z długimi rękawami, choć jest ciepło. Odsuwają się od rodziny i od towarzystwa. Nagle maleje liczba koleżanek i kolegów, przychodzących do domu. Dziecko coraz rzadziej wychodzi ze znajomymi. Takie zachowania wymagają przyjrzenia się, porozmawiania oraz skorzystania z pomocy psychologa. Chciałabym jednak podkreślić i uczulić rodziców, że czasami dziecko nie z chce z nimi rozmawiać nie dlatego, że ich nie kocha albo im nie ufa, często po prostu jest mu trudno rozmawiać z bardzo bliską osobą i ktoś trzeci może być katalizatorem pozytywnych zmian. Dziecko z zaburzeniami odżywiania może zaprzeczać problemowi i nie chcieć skorzystać z pomocy psychologa. Co zrobić w takim przypadku? Jak je zmotywować i rozmawiać na ten temat? Moim zdaniem niekoniecznie trzeba mówić o tym, że musisz pójść do psychologa, bo widzimy, że za bardzo się odchudzasz. Lepiej powiedzieć, że przy takim odchudzaniu często pojawiają się problemy z koncentracją uwagi, że warto się wzmocnić, bo jesteś w takim wieku, w którym dobrze jest się zastanowić nad tym, co chcesz robić w życiu, jaką szkołę wybrać, co jest dla ciebie ważne. Na pewno nie można dziecka zmuszać, ponieważ wtedy niczego nie osiągniemy. Należy proponować spotkanie ze specjalistą na zasadzie: pójdź, sprawdź, zobaczysz jak to wygląda, może dowiesz się o sobie czegoś ciekawego. Trzeba też zaufać psychologowi, że dalej będzie umiał dotrzeć do dziecka i pomóc mu w rozwiązaniu problemu. Warto przy tym pamiętać, że zaburzenia odżywiania, problemy i stany depresyjne zdarzają się też w rodzinach, w których wszystko jest w porządku. To wcale nie musi być reakcja na to, że rodzice są zimni, nie kochają i nie rozumieją albo są sami ze sobą w konflikcie. Zaburzenia odżywiania pojawiają się także w całkiem zwyczajnych rodzinach. Czasami wynika to z tego, że dziecko jest bardziej wrażliwe niż przeciętnie, nie odnalazło się w grupie rówieśniczej, jest w nieodpowiedniej dla niego szkole. Ile trwa terapia zaburzeń odżywiania dzieci? Czy rodzice powinni nastawić się na długą batalię o zdrowie swojego dziecka? Mam złą wiadomość – to nie jest krótka terapia. Dziecko borykające się z zaburzeniami odżywiania powinno być objęte opieką psychologiczną przez dłuższy czas. Na pewno nie można porzucać leczenia, kiedy jest lepiej. W takich sytuacjach nie należy odpuszczać, bo zaburzenia odżywiania potrafią powracać. Mam pacjentki, które dobrze funkcjonują i w tej chwili nie mają zaburzeń odżywiania, ale wiedzą, że na kryzys życiowy reagują pewnymi zachowaniami. Za sukces terapii uważam to, że po 5 latach przychodzą na 3 miesiące wsparcia i z powrotem wracają do swojego zwyczajnego życia. Jak to wygląda w praktyce? Od czego się zaczyna? Terapia zaburzeń odżywiania wymaga współpracy z rodziną. Najpierw do gabinetu psychologa przychodzą rodzice. Najlepiej, żeby na takim spotkaniu byli zarówno matka, jak i ojciec. Opowiadają o tym, jakie zachowania dzieci ich zaniepokoiły, psycholog ma możliwość zapytaniaczy w ich życiu coś się wydarzyło, np. zmarł ktoś bliski i zaburzenia odżywiania mogą być reakcją na stratę. Następnie odbywa się spotkanie z dzieckiem. To, co dzieje się na spotkaniu jest objęte tajemnicą. Jedynym momentem, w którym jestem z niej zwolniona, jest zagrożenie życia lub zdrowia dziecka. Współpracuję też blisko z psychiatrą, ponieważ niejednokrotnie potrzebne jest farmakologiczne wsparcie psychoterapii. Oczywiście psychologowie pracują w różnych nurtach i szkołach, ale generalnie na początku spotkania odbywają się dwa razy w tygodniu. Zdarza się, że obok terapii indywidualnej warto zaproponować dziecku terapię grupową, wspierającą proces wychodzenia z zaburzeń. Czasami potrzebna jest także systemowa terapia całej rodziny. To wszystko trwa, należy więc uzbroić się w cierpliwość. Czy metody leczenia zaburzeń odżywiania dzieci różnią się od terapii dorosłych? Narzędzia psychoterapeutyczne są generalnie te same. Oczywiście inaczej wygląda komunikacja z małym dzieckiem, a inaczej z nastolatkiem. Na pewno wielu rodziców zastanawia się, czy możliwe jest całkowite wyleczenie dziecka borykającego się z zaburzeniami odżywiania. Jak często ten problem powraca? Czy rodzina, w której pojawiła się bulimia lub anoreksja już zawsze będzie żyć w cieniu choroby? Zaburzenia odżywiania, podobnie jak stany depresyjne, mogą powracać. Osoby nadwrażliwe emocjonalnie mają pewną skłonność do reagowania w ten sposób na problemy z własnym życiem. Nie można jednak mówić o życiu w cieniu choroby. Jasne, że rodzice, których dzieci w ogóle zachorowały, mają tendencję do nadopiekuńczości, wynikającej często z poczucia winy, ale rolą psychoterapeuty jest przygotowanie ich do życia po zakończeniu terapii. Rodzice dostają konkretne instrukcje na temat tego, jak postępować wobec dziecka, jak z nim rozmawiać, jak zachowywać się podczas posiłków. Trzeba pamiętać, że młody człowiek, któremu udało się pomyślnie przejść przez proces leczenia, powinien staranniej niż przeciętna osoba dbać o swoją kondycję psychiczną. Rodzice, mający problem pomiędzy sobą i którym faktycznie zależy na tym, aby dobrze zadbać o dziecko, sami też poddają się terapii – dzięki temu wiedzą, jak na nowo budować relację ze swoim dzieckiem. Co dzieje się w sytuacji, kiedy terapia w poradni nie odnosi pożądanego skutku? Kiedy niezbędne jest leczenie szpitalne? Podejmując decyzję o terapii szpitalnej bierze się pod uwagę wskaźniki somatyczne, czyli masę ciała, jak i kwestie dotyczące funkcjonowania psychicznego. Ja mam taką zasadę, że pacjentów z zaburzeniami odżywiania zawsze konsultuję z lekarzem psychiatrą i ściśle z nim współpracuje. W niektórych przypadkach potrzebne jest wsparcie farmakologiczne. Niestety w Polsce mamy bardzo małe możliwości, jeśli chodzi o leczenie szpitalne osób z zaburzeniami odżywiania. Warszawa jest akurat takim miastem, gdzie z trudem, ale można dostać pomoc psychiatryczną. Dużo gorzej wygląda to w mniejszych ośrodkach. Mamy za mało specjalistów. Jak wspierać dziecko po terapii? Trzeba po prostu dobrze żyć z dzieckiem. Dla większości rodziców taka sytuacja jest sygnałem, że muszą nad sobą popracować, żeby umieć poradzić sobie z chorobą i inaczej budować relacje ze swoją pociechą. Z dzieckiem trzeba spędzać czas, mieć otwartą głowę oraz próbować je zrozumieć. Warto zatem ściągnąć aplikację Tik Tok, Instagram i wiedzieć, co można znaleźć na Youtube’ie. Rozmowa to podstawa. Należy dbać o dobre relacje w domu i nie jeść obiadu z włączonym telewizorem. Dziękujemy za rozmowę. I cz. wywiadu z p. Dorotą Mintą: Dorota Minta – ukończyła psychologię ze specjalizacją kliniczną na Uniwersytecie Wrocławskim, Akademię Pedagogiki Specjalnej w Warszawie oraz Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu. Posiada wieloletnie doświadczenie w pracy terapeutycznej, szkoleniowej. Wykładowca akademicki, autorka programów nauczania, publikacji naukowych i popularnonaukowych. Pracuje z osobami zmagającymi się z zaburzeniami odżywiania (anoreksją i bulimią), doświadczającym obniżonego nastroju, odczuwającymi braku satysfakcji z własnego życia i niską samoocenę. Pomaga radzić sobie z trudnościami pojawiającymi się w życiu w obliczu kryzysu związanego np. z przewlekłą chorobą, utratą pracy, rozpadem związku, żałobą. Zajmuje się również psychologicznymi aspektami odżywiania chorych między innymi w chorobach nowotworowych. Związana z grupą terapeutów „Psycholodzy Lwowska”. Zaburzenia odżywiania nie są niestety rzadkim problemem. Wydaje się, że w przestrzeni publicznej coraz częściej pojawia się ten temat. Poruszanie kwestii tego rodzaju zaburzeń można odczytać pozytywnie – wszak im bardziej będziemy upowszechniać wiedzę na dany temat, tym łatwiej będzie nam zmierzyć się z określonym problemem. Wielu z nas zapewne odbyło w szkole liczne pogadanki na temat anoreksji czy bulimii. Być może niektórzy uczestniczyli w warsztatach poświęconych temu zagadnieniu. Profilaktyka stanowi istotną rolę w walce z zaburzeniami. Niemniej, pomimo nagłaśniania problemu, wciąż istnieje wiele mitów na temat zaburzeń odżywiania. Przyjrzeliśmy się niektórym z nich. 1. Zaburzenia odżywiania dotyczą tylko kobiet Zaburzenia odżywiania mogą dotknąć każdego, niezależnie od płci. Stereotyp ten zapewne ma swoje źródło w tym, że w istocie to kobiety częściej cierpią na tego rodzaju zaburzenia. Nie oznacza to jednak, iż problem ten nie dotyczy mężczyzn. Według National Eating Disorders Association (NEDA) 1 na 3 osoby z zaburzeniami odżywiania to mężczyźni. Warto zwrócić uwagę, iż mężczyźni rzadziej poszukują pomocy w leczeniu zaburzeń odżywiania. Wielu z nich może rezygnować z pomocy specjalistów właśnie dlatego, iż postrzega ten problem jako “kobiecy”, co nie jest prawdą. Podkreślmy to jeszcze raz – zaburzenia odżywiania mogą dotyczyć zarówno kobiet, jak i mężczyzn. 2. Zaburzenia odżywiania są problemem nastolatek Istnieje przekonanie, że nastolatki – zwłaszcza nastolatki – są grupą najbardziej narażoną na zaburzenia odżywiania. Chociaż badania wskazują, że średni wiek zachorowania na jadłowstręt psychiczny i bulimię wynosi 18 lat, zaburzenia te mogą rozwinąć się w każdym wieku, w tym w dzieciństwie. Starsi dorośli również mogą mieć zaburzenia odżywiania. Podczas gdy u niektórych zaburzenia rozwijają się w dorosłym życiu, u innych zaczynają się one w dzieciństwie i pozostają obecne w okresie dorosłości. 3. Zaburzenia odżywiania są sposobem na zwrócenie uwagi Zaburzenia odżywiania nie zaczynają się jako świadomy wybór. U niektórych stanowią one sposób radzenia sobie z negatywnymi czy wręcz traumatycznymi doświadczeniami. Nie są natomiast świadomą próbą wołania o pomoc, a już na pewno nie wynikają z chęci zwrócenia na siebie uwagi. Na rozwój zaburzeń odżywiania wpływają też inne czynniki, w tym genetyka i zdrowie psychiczne. Zwykle osoby z zaburzeniami odżywiania próbują ukryć swój stan przed innymi. Na przykład osoby z anoreksją mogą nosić luźne ubrania, aby ukryć utratę wagi. 4. Zaburzenia odżywiania zawsze są widoczne Media wydają się przedstawiać każdego z zaburzeniami odżywiania jako osoby z niedowagą. Taki wizerunek nie zawsze ma jednak pokrycie z rzeczywistością. Nie można stwierdzić, czy ktoś ma zaburzenia odżywiania, po prostu patrząc na niego. Podczas gdy niektóre zaburzenia odżywiania zwykle powodują utratę wagi, inne nie. Na przykład cechą charakterystyczną zespołu napadowego objadania się (BED) są okresy przejadania się. Niektóre badania wskazują, że około 70% osób spełniających kryteria BED ma otyłość . Nawet jeśli ograniczenia żywieniowe charakteryzują dane zaburzenie odżywiania, nie oznacza to, że wszyscy z tym zaburzeniem będą mieli niedowagę. Na przykład można mieć atypową anoreksję, która wiąże się z posiadaniem cech poznawczych i fizycznych powikłań choroby bez niedowagi. Ten mit jest szczególnie szkodliwy, ponieważ może powstrzymać niektóre osoby z zaburzeniami odżywiania przed szukaniem leczenia. Nie mają niedowagi, więc albo obawiają się, że ich problem będzie zbagatelizowany albo same nie traktują poważnie swojego zaburzenia. 5. Spożywanie “normalnych” posiłków gwarantuje poprawę stanu Jedzenie to nie wszystko. Zaburzenia odżywiania są przede wszystkim problemem zdrowia psychicznego. Kształtowanie zdrowych nawyków żywieniowych jest rzecz jasna ważnym aspektem leczenia. Niemniej, samo zdrowe odżywianie nie wystarczy. Osoba z zaburzeniami odżywiania może potrzebować pomocy w zakresie wielu czynników, które przyczyniły się do powstania zaburzeń. Oprócz dietetyka, potrzebny jest też psycholog lub psychiatra, który pomoże pacjentowi uporać się z przyczynami zaburzenia i odbudować poczucie własnej wartości. 6. Zaburzenia odżywania są nieuleczalne Dzięki leczeniu możliwe jest całkowite wyleczenie z zaburzeń odżywiania. Spośród tych, którzy nie wrócą do pełnego wyzdrowienia, większość zauważy poprawę swojego stanu. Czas regeneracji jest różny. Niektórzy ludzie stosunkowo szybko zdrowieją, podczas gdy inni mogą wymagać dłuższego leczenia. Samoopieka, planowanie posiłków i regularne wizyty u lekarzy i specjalistów w zakresie zdrowia psychicznego mogą pomóc osobom wracającym do zdrowia uniknąć nawrotów. Chcesz dowiedzieć się więcej na temat zaburzeń odżywiania? Przeczytaj nasz artykuł Jedzenie mi (nie) służy. Przyjmowanie pokarmu dawno przestało już pełnić funkcje biologiczne służące odżywieniu organizmu po to, aby przetrwać. Od kiedy ludzie mają stały i względnie bezproblemowy dostęp do pożywienia, pełni ono także funkcje psychologiczne (zaspokajanie różnych potrzeb, m. in. bezpieczeństwa, miłości), społeczne (nawiązywanie i podtrzymywanie relacji z innymi), kulturowe (sztuka kulinarna, estetyka jedzenia), ekonomiczne (jedzenie jest produktem do sprzedaży, reklamy) czy wreszcie światopoglądowe (dobór pokarmów jako wyraz poglądów, np. wegetarianizm, czy przekonań religijnych, np. koszerność) (Ogińska-Bulik, 2016). Paradoksalnie, to „rozczłonkowanie” funkcji jedzenia w życiu człowieka przyniosło m. in. szereg problemów z nim związanych, chociażby pod postacią zaburzeń odżywiania odnoszących się do sposobu, ilości, częstotliwości i jakości pokarmu oraz treści przeżyć emocjonalnych z nim kojarzonych. Jednym z najczęściej spotykanych zaburzeń jest anorexia nervosa, czyli jadłowstręt psychiczny. Istotą tego zaburzenia jest nadmierna utrata wagi ciała oraz silny lęk przed przytyciem. Osoba chora postrzega swoje ciało jako nierealistycznie duże, a po osiągnięciu swojej wagi docelowej (wskutek głodówki), nie zaprzestaje odchudzania, zastępując ją wagą jeszcze niższą. Anorektycy rozwijają szereg strategii zachowania po to, aby ich otoczenie nie zauważyło zmian w ich wyglądzie, np. ukrywają jedzenie podczas posiłków, a później je wyrzucają, unikają jedzenia w towarzystwie innych osób lub kłamią, że już jadły i nie są głodne, czy też noszą luźne, „workowate” ubrania, aby ukryć wychudzone ciało. Bliscy osoby chorującej po jakimś czasie zauważają nie tylko nadmierny spadek masy ciała, ale także inne zmiany w wyglądzie takie, jak: wypadanie, suchość i łamliwość włosów, meszek na skórze czy tzw. „twarz wiewiórki” (wywołaną obrzękiem gruczołów ślinowych). Zmienia się również postawa chorego w stosunku do jedzenia i masy ciała. Anorektyk przejawia nadmierne zainteresowanie kwestią wagi, jedzenia, kaloryczności posiłków; staje się także ekspertem od diet odchudzających. Ponadto, często wypowiadanym przez chorego stwierdzeniom: „jestem gruba”, „mam grube nogi”, itp. towarzyszy równie częste, występujące nawet po każdym posiłku ważenie się oraz strategie kompensacyjne w postaci zażywania środków przeczyszczających lub moczopędnych czy też wykonywania intensywnych i długotrwałych ćwiczeń fizycznych. Po jakimś czasie, kiedy organizm chorego osiągnie już jakiś stopień wyczerpania, usłyszeć można także skargi na uczucie zimna, zawroty głowy, bóle brzucha (zwłaszcza po przyjęciu jakiegoś pokarmu), zaparcia, zatrzymanie miesiączkowania czy omdlenia. W skrajnych przypadkach anoreksja może prowadzić do krańcowego wycieńczenia organizmu i w efekcie, do śmierci. Bulimia nervosa to drugie z najczęściej spotykanych zaburzeń odżywiania. Charakteryzuje się występowaniem cyklicznych napadów objadania się, podczas których osoba chora ma wrażenie utraty kontroli nad tym co i ile zjada. Napady te występują najczęściej wieczorami i towarzyszy im poczucie obrzydzenia i wstydu, dlatego też bulimicy dokonują ich zazwyczaj bez świadków, w samotności. Każdorazowo taki „trans jedzeniowy” wywołuje wyrzuty sumienia i poczucie winy, co prowadzi do podjęcia działań kompensacyjnych mających te odczucia zniwelować. W bulimii przeczyszczającej chory prowokuje wymioty lub używa środków przeczyszczających, aby pozbyć się nadmiernej ilości przyjętej podczas napadu treści żołądkowej. W bulimii bez przeczyszczania natomiast „naprawianie szkód” związanych z napadem objadania się ma postać głodówki lub katorżniczych i długotrwałych ćwiczeń fizycznych. Napadów bulimicznych doświadcza ok. 1-2% populacji, ale wśród osób chorujących na otyłość odsetek ten może sięgać nawet 52% z nich (Bąk-Sosnowska, 2010). Napadowe objadanie się (binge eating) jest zaburzeniem bardzo podobnym do opisanej wyżej bulimii. Różni je od siebie jedynie to, że nie towarzyszą mu żadne działania kompensacyjne: chory po prostu pochłania ogromne ilości pokarmów w bardzo krótkim czasie i, podobnie, jak w bulimii, nie służy to zaspokojeniu głodu fizjologicznego, ale stanowi pewnego rodzaju ulgę i ujście dla napięcia emocjonalnego czy niepokoju. Zaburzenie to występuje u ok. 6,6% populacji ogólnej i 25% osób otyłych (Bąk-Sosnowska, 2010), a u jego podłoża leżą zaburzenia osobowości objawiające się nadmiernym lękiem i symptomami depresji. Anoreksja, bulimia i napadowe objadanie się to statystycznie najczęściej występujące zaburzenia odżywiania. Inne, rzadziej występujące zaburzenia to: Pica (spożywanie substancji niejadalnych), zaburzenie przeżuwania (zwracanie pokarmu i następnie ponowne jego przeżuwanie, połykanie i znów wypluwanie), zespół jedzenia nocnego, ortoreksja (obsesja na punkcie zdrowego odżywiania), czy też wilczy apetyt na słodycze. Przyczyn występowania zaburzeń odżywiania nauka dopatruje się między innymi w czynnikach biologicznych. Badania wskazują na większe ryzyko zachorowania u bliźniąt jednojajowych (35-55%) (Pilecki, 1996; za: Józefik, 2006), a wskaźnik zachorowalności w rodzinie wynosi 5-10% (Banaś et al., 1998). Wskaźniki te jednak określają jedynie predyspozycję do wystąpienia tego rodzaju zaburzeń. Jednakże to czynniki indywidualne są najbardziej odpowiedzialne za prawdopodobieństwo zachorowania na ten rodzaj choroby. Profil osobowościowy anorektyka lub bulimika jest podobny i obejmuje takie cechy, jak: perfekcjonizm, zaburzony obraz własnego ciała, nadmierny samokrytycyzm, brak zadowolenia z życia, negatywny stosunek do samego siebie, tendencje introwertywne, obniżona zdolność do nawiązywania relacji i współdziałania, nadmierny konformizm, przesadna skrupulatność czy brak stabilności emocjonalnej (Rabe-Jabłońska, 1998; za: Ogińska-Bulik, 2016). Przeprowadzając diagnostykę często okazuje się, że mamy do czynienia nie tyle ze specyficznymi zaburzeniami odżywiania, ale bardziej ogólnie, z zaburzeniami osobowości, których anomalie związane z jedzeniem mogą być tylko jednym z objawów. W ENSO traktujemy zaburzenia odżywiania kompleksowo. Prowadzimy psychoterapię pomagającą uwolnić się od dokuczliwych objawów takich zaburzeń, a także towarzyszymy w zmianach osobowościowych, które mają na trwałe uchronić przed ich nawrotem. Dodatkowo, właśnie nawiązaliśmy współpracę z poradnią dietetyczną Zdrowa Kaloria w Strzelcach Opolskich, gdzie w marcu otwieramy nasz nowy oddział. Porady dietetyczne dostępne będą również w naszym wrocławskim oddziale. Szczególnie gorąco zapraszamy rodziców z dziećmi/nastolatkami walczącymi z otyłością i innymi zaburzeniami odżywiania. Rejestracja wizyt: tel. 797504598, 668 522 620, mailowo: @ lub zdrowakaloria@ Źródła: Banaś, A., Januszkiewicz-Grabias, A., Radziwiłłowicz, P. (1998). Wieloczynnikowe uwarunkowania zaburzeń odżywiania się. Psychiatria Polska, 32(2), 165-176. Bąk-Sosnowska, M. (2010). Zaburzenia odżywiania towarzyszące otyłości. Forum Zaburzeń Metabolicznych, 1(2), 92-99. Józefik, B. (2006). Relacje rodzinne w anoreksji i bulimii psychicznej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ogińska-Bulik, N. (2016). Wiem, co jem. Psychologia nadmiernego jedzenia i odchudzania się. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. Poważne zaburzenia odżywiania mogą przybrać rozmaite formy. Czym się objawiają? Co można zrobić? Odpowiemy w tym zaburzenia odżywiania stały się powszechnym problemem i mają wiele możliwych przyczyn. Czynnik społeczno-kulturowy stał się mieczem obosiecznym, ponieważ często koncentruje się na tak zwanym micie piękna. Promując zdrowy styl życia, społeczeństwo egzekwuje określone standardy wyglądu ciała. W ten sposób zachowania wielu ludzi ulegają zmianie i mogą wtedy wystąpić poważne zaburzenia czym one polegają? Właściwie istnieją na ten temat dwie różne koncepcje. Obsesja i oczekiwanie, żeby prowadzić zdrowy tryb życia, przestrzegać modnych trendów żywieniowych i liczyć kalorie mogą stanowić zagrożenie. Mogą również narazić osobę na problemy ze zdrowiem psychicznym, emocjonalnym i fizycznym. W ten sposób właśnie rozwijają się poważne zaburzenia zaburzenia odżywiania – słowem wstępuWedług Centrum Zdrowia Młodych Kobiet termin „poważne zaburzenia odżywiania” jest często używany opisowo. Nie służy do diagnozowania tego typu zaburzeń. Mają one bowiem miejsce wtedy, gdy posiłki są spożywane z powodów innych niż naturalna potrzeba jedzenia. W rzeczywistości przegląd podaje kilka przykładów, takich jak następujące sytuacje: Jedzenie z nudów lub pod wpływem stresu. Pomijanie posiłków. Jedzenie emocjonalne. Pomijanie głównych grup żywnościowych. Jedzenie codziennie tych samych posiłków. Wspomniany artykuł wyjaśnia, że obsesyjne zachowania dotyczące ilości i rodzaju jedzenia mogą prowadzić do zaburzeń, takich jak objadanie się. Może się to również zdarzyć, gdy dana osoba staje się restrykcyjna podczas stosowania diety, co może prowadzić do jadłowstrętu zaburzenia odżywiania łączą niezdrowe odżywianie i zachowania, ukierunkowane na to, aby schudnąć. Kiedy taka sytuacja utrzymuje się przez dłuższy czas, osoba jest narażona na rozmaite choroby fizyczne i problemy z objawy zaburzonego odżywianiaZaburzenia odżywiania mogą powodować poważne szkody zdrowotne. Z tego powodu w czasopiśmie Psychology and Health wyjaśniono, że musisz uważać na znaki ostrzegawcze, które pozwolą Ci je rozpoznać. Obejmuje to między innymi objawy takie jak: Stałe wahania wagi Długoterminowa dieta i efekt jojo Niezwykle restrykcyjne diety i ćwiczenia Obsesja na punkcie ciała, ćwiczeń i jedzenia Udręka z powodu własnego wizerunku Zachowanie kompulsywne lub emocjonalne Poczucie winy lub wstydu, gdy nie jest możliwe trzymać się diety lub planu ćwiczeń Stosowanie środków wyrównawczych, takich jak ograniczenie jedzenia, ekstremalne ćwiczenia, post, a nawet środki przeczyszczające Pomijanie posiłków Występowanie problemów trawiennych Objadanie się Liczenie kalorii Problemy z niską samooceną Unikanie zaangażowania społecznego, które obejmuje jedzenie Poważne zaburzenia odżywiania – jak je rozpoznać?Phillipa Hay i Jane Morris w swoim opracowaniu podkreślają, że najważniejszym elementem ustalania, czy ktoś cierpi na zaburzenia odżywiania jest poznanie kryteriów diagnostycznych omawianego ktoś mówi: „Mam problemy z jedzeniem”, opisuje swoje zachowanie związane z jedzeniem, ale bez jednoznacznej diagnozy. Jeśli jednak osoba spełnia określone kryteria, jej dolegliwość może zostać sklasyfikowana jako zaburzenia odżywiania. Jednak możliwe jest również, że objawy mogą nie być na tyle silne, aby można je było zdiagnozować jako poważne zaburzenie udostępniony w pewnym czasopiśmie dotyczącym odżywiania się stwierdza, że osoba z tego rodzaju zaburzeniami może wykazywać objawy o różnej za pośrednictwem The American Journal of Clinical Nutrition grupa specjalistów ustaliła, że jeśli zaburzenia odżywiania nie zostaną odpowiednio wcześnie rozwiązane i wyleczone, mogą stać się jadłowstrętem psychicznym, zaburzeniem napadowego objadania się lub bulimią. Zaburzenia te mogą u każdego pacjenta przedstawiać się inaczej i pozostawiać po sobie konsekwencje na całe skutki zdrowotneChociaż na początku może to pozostać niezauważone, zaburzenia odżywiania mają negatywny wpływ zarówno na zdrowie fizyczne, jak i psychiczne. Wiele z nich to konsekwencje na całe życie. Przyjrzyjmy się głównym zaburzenia odżywianiaZaburzenia odżywiania powodują obsesyjne myśli o jedzeniu przez siedem dni w tygodniu, 24 godziny na dobę. Osoba ta myśli tylko o kaloriach, ćwiczeniach, planowaniu posiłków lub objadaniu się, lub przeczyszczaniu się. W związku z tym istnieje zwiększone ryzyko następujących poważnych zaburzeń odżywiania: Jadłowstręt psychiczny: przegląd Uniwersytetu Cambridge opisuje ten termin jako zaburzenia odżywiania klasyfikowane przez szkodliwe zmiany w wizerunku i formie ciała. Istnieje kilka rodzajów tego zaburzenia. Anoreksja restrykcyjna ma miejsce, gdy żywność jest ograniczana, aby schudnąć lub zapobiec przybieraniu na wadze. Inne formy zaburzonych zachowań obejmują objadanie się i przeczyszczanie przez środki przeczyszczające, moczopędne, wywołane wymioty lub ekstremalne ćwiczenia fizyczne. Bulimia: Literatura opisująca poważne zaburzenia odżywiania opisuje bulimię jako zaburzenie, które charakteryzuje się spożywaniem nadmiernych ilości jedzenia w krótkim czasie, czyli napadami objadania się. Po tym następuje poczucie winy i wstydu, często skutkujące samoistnymi wymiotami, nadużywaniem środków przeczyszczających i ekstremalnymi ćwiczeniami. Inne rodzaje zaburzeń odżywiania związanych z bulimią i anoreksjąChoate i Gintner twierdzą, że anoreksja i bulimia mają ze sobą wiele wspólnego, ponieważ oba zaburzenia wiążą się z napadami objadania się i przeczyszczaniem. Autorzy ci zdecydowali się rozważyć napadowe objadanie się i przeczyszczanie się jako podtyp zaburzeń napadowego objadania sięTen podtyp zaburzenia jest najczęstszy, ponieważ występuje zarówno w anoreksji, jak i artykuł wyjaśnia, że napady objadania się i przeczyszczania charakteryzują się epizodami intensywnego jedzenia, po których następują wywoływanie wymiotów, nadużywanie leków moczopędnych, przeczyszczających lub nadmierne ćwiczenia. Podczas napadowego objadania się traci się kontrolę podczas wymiotówMa to na celu usunięcie spożytej żywności z organizmu w celu zapobiegnięcia przybieraniu na odchudzania w tym przypadku obejmują również nadmierne ćwiczenia i nadużywanie środków przeczyszczających i moczopędnych. Często następują po nim epizody „niekontrolowanego” objadania się. Ponadto osoby, które same wywołują wymioty, często jedzą dużo i szybko, niezależnie od tego, czy są syte, czy problemy zdrowotneGrupa lekarzy odkryła, że inne konsekwencje zaburzeń odżywiania obejmują zwiększone ryzyko otyłości, utratę masy kostnej, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, niskie tętno, niskie ciśnienie krwi, zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej, depresję, izolację społeczną i zwiększony zaburzenia odżywiania – jak je korygować?Na szczęście istnieją narzędzia, które mogą pomóc w kontrolowaniu zaburzeń odżywiania, zanim stan osoby znacznie się pogorszy. Czasopismo Farmakologia i terapia wyjaśnia, jak zapobiegać i korygować te zaburzenia. Oto kilka zaleceń:Zaakceptuj swoje ciało takim, jakie jestNie krytykuj siebie, kiedy patrzysz w lustro. Twoje ciało to Twój dom. Przemieszcza Cię po świecie i Cię chroni. Zastąp negatywny dialog wewnętrzny pozytywnymi stwierdzeniami. Doceń wszystkie niesamowite rzeczy, których może dokonać Twoje modnych dietZaleca się zdrowe odżywianie z umiarem. Zapobiegnie to poczuciu deprywacji i kompulsywnemu powrotowi do objadania się po zakończeniu na bok wagęUżywanie wagi może być obsesyjne i prowadzić do ekstremalnych wzorców odchudzania. Odrzuć wagę i przekonaj się, jak czujesz się sama ze swoim ciałem i jak dopasowują się Twoje ubrania. Pamiętaj: bądź miła dla siebie i nie porównuj się z innymi. Koniec końców nie chodzi o wpasowanie się w jakieś szablony, ale raczej o to, żeby dobrze czuć się w swojej zdrowy plan ćwiczeńSpróbuj zastanowić się, jak często ćwiczysz i wyznacz sobie realistyczne cele. Zamiast postrzegać to jako poświęcenie dla utraty wagi, powinnaś raczej się tym profesjonalną pomoc, jeśli masz poważne zaburzenia odżywianiaJeśli Twoje zachowania związane z jedzeniem są poważne, poszukaj profesjonalnej pomocy. Dietetyk doświadczony w poradnictwie dotyczącym zaburzeń odżywiania lub psychoterapeuta może pomóc Ci w zdrowszym odżywianiu, a także doradzić Ci, jak stawić czoła temu, co mogło doprowadzić Cię do tego niezdrowego byłoby, gdyby był dostępny multidyscyplinarny zespół terapeutyczny, aby pomóc w rozwiązaniu wszystkich czynników wyzwalających. Ten zespół powinien ściśle ze sobą współpracować, aby pomóc Ci osiągnąć cele zdrowotne. Istnieje duża szansa na przezwyciężenie zaburzeń odżywiania dzięki odpowiedniej interwencji na może Cię zainteresować ... Zaburzenia odżywiania są przede wszystkim związane z psychiką chorego. Charakteryzują się wieloma objawami, które ujawniają się na podłożu psychicznym. Można je podzielić na zaburzenia niespecyficzne i specyficzne. Rodzaj zaburzenia, na które cierpi dana osoba będzie powodował inne formy leczenia, samopomocy i technik pracy z osobą zaburzeń odżywiania Do zaburzeń specyficznych należy między innymi znana wszystkim anoreksja, czyli inaczej jadłowstręt psychiczny, oraz również dość często omawiana choroba – bulimia. Jeśli przyjrzymy się bliżej zaburzeniom niespecyficznym to przede wszystkim będą one obejmowały wszelkiego rodzaju kompulsje związane z jedzeniem, napady objadania się czy jednostki takie, jak zespół przeżuwania. Skąd biorą się zaburzenia odżywiania? Szczególnie specyficzne i związane z zachowania kompulsywnymi zaburzenia odżywiania łączą się z silnym stresem oraz wewnętrznym bólem osoby chorej. Mogą również pojawiać się w przypadkach bardzo niskiej samooceny, wstydu, nieumiejętności radzenia sobie z krytyką, samotności czy chronicznego lęku. Jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania? Osoba chora świadomie dokonuje swoich wyborów ale mechanizmy, którymi rządzi się choroba często są przez nią razem zasięgnąć informacji, poczytać książki, dokształcić się, obejrzeć edukujące programy. W ten sposób zyskamy dwie podstawowe rzeczy: po pierwsze wzrośnie samoświadomość osoby chorej, co do jej schorzenia i problemów, być może również pojawi się możliwość czy sama myśl wyzdrowienia. Po drugie damy osobie najczęściej czującej się samotnie i nieszczęśliwie – swój czas, zapał i wsparcie. A to mocno podnosi na duchu. Inne uzależnienia i problemy Chcąc pomóc osobie z problemami związanymi z zaburzeniami jedzenia należy przede wszystkim dowiedzieć się, czy nie cierpi ona na inne dolegliwości natury często zaburzeniom odżywiania towarzyszy depresja, zachowania autodestrukcyjne, uzależnienia od alkoholu, narkotyków lub uzależnienia od innych czynności. Pomagając wyleczyć się z pozostałych uzależnień łatwiej jest naprowadzić daną osobę na ścieżkę zdrowego, szczęśliwszego życia. Rozpoczęcie leczenia Najważniejszą rzeczą, którą możemy zrobić dla osoby chorej to namówienie jej do rozpoczęcia specjalistycznego leczenia. Zaburzenia odżywiania mogą w niektórych konkretnych i silnych przypadkach prowadzić nawet do zgonu. Przede wszystkim należy rozpocząć współpracę z psychologiem, który powinien specjalizować się w tego typu problemach. Następnie warto odwiedzić psychiatrę, który rozpoczynając farmakoterapię poprawi lekami nastrój osoby chorej i wzmocni jej siłę do walki o lepsze warto również odwiedzić dobrego dietetyka, który ustanowi nowy plan odżywiania się i wspólnie z osobą chorą będzie mógł rozpisać własny, akceptowalny program żywieniowy. Warto również w przypadku niektórych zaburzeń odżywiania spróbować terapii cynkiem. Jest on szczególnie przydatny w przypadkach, gdzie osoba chora właściwie nie odczuwa apetytu i ochoty do jedzenia. Niedobór cynku powoduje spadek apetytu i może przyczyniać się do powstawania zaburzeń odżywiania. Terapia cynkiem polecana jest już od roku 1979 roku. Badania z 1994 roku potwierdziły, że przyjmowanie cynku pozwala na znacznym przybraniu wagi do stanu „normalnego” u osób chorych na anoreksję.

jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania