Jeśli zastawiasz się, jak zachowuje się dziecko z ADHD, zwróć uwagę na objawy: deficyt uwagi – zapominanie o wykonywanych przed chwilą czynnościach, niemożność skupienia się na zajęciu mało atrakcyjnym lub wymagającym utrzymania koncentracji przez dłuższy czas, brak organizacji, rozkojarzenie, ignorowanie mówiących do Rozpowszechnienie praw dziecka i ich respektowanie są bardzo ważnym zagadnieniem w życiu i funkcjonowaniu szkoły, w której uczeń jest podmiotem a nie przedmiotem procesu dydaktycznego. Podmiotowość ucznia winna być określona przez: - szkolny zestaw programów nauczania, który - uwzględniając wymiar wychowawczy - obejmuje całą Dlatego trzeba uważać, bo w połączeniu z ADHD przynosi efekt odwrotny od zamierzonego. A, że dzieci z nadpobudliwością mają problem z wyhamowaniem, finalizacja opowieści może okazać się bardzo trudna i skończyć np. awanturą. Tworzenie własnej historii, np. o ludziku LEGO i przy okazji nauka czytania metodą globalną Dziecko z ADHD ma trudności w szkole nie dlatego, że jest niegrzeczne, ale z powodu objawów, które nie są zależne od jego woli. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej stanowi rozwojowe zaburzenie samokontroli. Obejmuje zaburzenia koncentracji uwagi, nadmierną impulsywność i nadruchliwość, przy czym nasilenie tych trzech składowych Jedynie w sytuacjach, np. nieobecności ucznia, czy poza godzinami obecności dziecka w szkole dyrektor może nauczycielowi wspomagającemu przydzielić inne zadania i zajęcia. Nauczyciel wspomagający to nauczyciel z kwalifikacjami z zakresu pedagogiki specjalnej zatrudniani w celu współorganizowania kształcenia uczniów Podstawowe obowiązki szkoły wobec ucznia określone są przez prawo. To ono stanowi, jakie działania o charakterze wychowawczym skierowane do uczniów oraz działania dydaktyczne powinni podejmować nauczyciele i jak dbać o uczniów niepełnosprawnych. Sprawdź, co powinieneś wiedzieć o prawach dziecka pełnosprawnego i niepełnosprawnego. . Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, zaburzenia hiperkinetyczne, czyli kłopoty z nadpobudliwością, nadruchliwością i koncentracją uwagi. Częściej diagnozowany u chłopców ze względu na przewagę objawów nadpobudliwości i nadruchliwości, co skutkuje kłopotami wychowawczymi. U dziewcząt przeważają objawy zaburzeń koncentracji, ale ponieważ nie są te objawy tak widoczne, dziewczynki nie sprawiają kłopotów wychowawczych i rzadziej są diagnozowane. Artykuł jest trzecią częścią cyklu poświęconego uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi #uczeń ze dziecka z ADHD Dzieci z tym zaburzeniem nie są inne, więc potrzebą nadrzędną jest zrozumienie. To co z nimi się dzieje jest trudne do pojęcia szczególnie dla nich, więc tym bardziej potrzebują, aby dorośli opiekunowie rozumieli więcej i wspierali je w poradzeniu sobie z codziennymi komplikacjami, jakie wnosi w życie dziecka ADHD. Jeśli dorośli zrozumieją przyczyny reakcji, to zobaczenie kolejnych potrzeb jest łatwiejsze: stałości reakcji na konkretne zachowanie (wszyscy dorośli reagują tak samo na takie samo zachowanie), konsekwentnego dotrzymywania umów i deklaracji, co eliminuje niepewność, regularności (rytmu dnia), która pozwala ćwiczyć umiejętności, powtarzania, aby uniknąć zapominania, a przede wszystkim natychmiastowej reakcji na zachowania dziecka: gdy dobre – to nagroda (pochwała), a gdy łamie reguły – natychmiastowej informacji, że to zachowanie jest niewłaściwe. Ostania z potrzeb jest często mało rozumiana przez dorosłych. W szkole zostawiany taki uczeń po lekcjach na rozmowę z wychowawcą nie potrafi przypomnieć sobie sytuacji, o których nauczyciel mówi, więc albo zamyka się i nie odpowiada (postrzegany jako niegrzeczny, unikający odpowiedzialności), albo odpowiada tak, jak wyobraża sobie oczekiwania nauczyciela (często postrzegany wtedy jako kłamczuch, który konfabuluje, żeby uniknąć reprymendy). A rzeczywistość tego dziecka wygląda jak życie na karuzeli: zaburzenia w pracy neuroprzekaźników w mózgu powodują brak możliwości selekcjonowania i hierarchizowania informacji (bodźców). Jak ma sobie odtworzyć, co wydarzyło się przed kilkoma godzinami czy nawet minutami, jeśli po drodze się tyle już zmieniło? Wspierająca przestrzeń Ze względu na nadpobudliwość i nadruchliwość ucznia dobrym rozwiązaniem wydaje się być zajmowanie miejsca w ostatniej ławce, bez towarzystwa rówieśnika. To sprzyja jego potrzebie większej przestrzeni prywatnej, a równocześnie zachowania, nad którymi nie panuje ze względu na swoje zaburzenie (np. kręcenie się na odchylonym krześle, spadające pomoce, ciągłe sięganie do tornistra, itd.), nie będą stanowiły swoistego „przedstawienia” dla innych uczniów. Pomogą także jasne ustalenia co do pomocy do lekcji: kolorowe okładki na podręczniki i zeszyty (np. zielony – przyroda, niebieski – matematyka), malutki piórnik (tylko podstawowe przybory, a do np. plastyki czy geometrii – inne małe piórniki z konkretnymi przyborami), na ławce znajdują się tylko niezbędne do lekcji przedmioty. Zachowanie nauczyciela: używanie konkretów w przedstawianiu treści, a unikanie pojęć abstrakcyjnych (jeśli się pojawiają, powinny być natychmiast wyjaśnione), unikanie zwrotów, które mogą powodować dezorientację (zaskakujące reakcje mogą wywołać zdania wypowiadane przez nauczyciela: Pozwól, że rzucę okiem… Pogoda pod psem… Leży do góry brzuchem… Ręce opadają…), powtarzanie najważniejszych zdań, zwracanie uwagi na to, co należy zanotować, wyraźne formułowanie celów i wskaźników pomagających ocenić osiągnięcie celu, dobre relacje z uczniem, które pozwolą ustalić, jak nauczyciel może „obudzić” ucznia, kiedy ten ma kłopot z utrzymaniem koncentracji. Istotnym elementem zachowania nauczyciela jest umiejętność powstrzymania się od zwracania uwagi, jeśli zachowanie ucznia wynika z jego zaburzenia i nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa tego ucznia lub innych obecnych w klasie. Np. w sytuacji, gdy spadnie piórnik, nie ma potrzeby zwracania się z uwagą Podnieś piórnik! Jak będzie go potrzebował, to podniesie. Poza tym takie „spadanie” różnych przedmiotów powtarza się zwykle wielokrotnie, więc nieustająco przerywana jest uwaga wszystkich uczniów, także tego, który ma z koncentracją szczególny kłopot. Oczywiście jeśli np. rozsypią się kredki, a uczniowie przemieszczają się po klasie, bo trwa aktywna praca, sytuacja się zmienia, może stanowić zagrożenia dla innych. Jasny komunikat Basia, Wojtek, pomóżcie Oskarowi zebrać kredki! ma uzasadnienie w zapewnieniu bezpieczeństwa wszystkim obecnym w klasie. Metody pracy dydaktycznej Im więcej aktywności, tym skuteczniejsze zaangażowanie ucznia nadpobudliwego w działania, które może wtedy zapamiętać skuteczniej, ponieważ włącza w ten proces wszystkie zmysły. Dobrze sprawdzają się instrukcje do wykonywania ćwiczeń, ponieważ pomagają zobaczyć kolejne elementy i – nawet jeśli dojdzie do zerwania uwagi i zaburzenia procesu myślenia – łatwiej wrócić do przerwanej pracy i powiązać fakty. W tym aspekcie mogą pomóc także plany, mapy mentalne, terminarze itd. Wspierające będą także metody oparte na wizualizacji: filmy, zdjęcia, ryciny, modele itd. W porządkowaniu wiedzy – możliwość korzystania z tablic, słowników, instrukcji, encyklopedii, zestawień, diagramów itd. Wspierają rozumienie i zastosowanie wiedzy metody inscenizacji, pokazów, prezentacji itd. Dostosowanie wymagań edukacyjnych Dla uczniów z zaburzeniem hiperkinetycznym dostosowanie powinno uwzględniać ich nadpobudliwość, nadruchliwość i kłopoty z koncentracją. Stąd właściwe wydają się być te formy, które bazują na powtarzaniu, przypominaniu, wspieraniu planowania i myślenia perspektywicznego, a także kontroli emocji. Skuteczne mogłyby być np.: …po uprzednim przypomnieniu, …po wcześniejszym przećwiczeniu, …w trzech etapach, …z modelem, …wg planu, instrukcji, …z graficzną notatką z tekstu, …ze słownikiem, …z tabelą, …możliwością korzystania z wyjaśnień nauczyciela, …z mapą itd. Ważne dla uczniów z ADHD 1. Najważniejsze: zaakceptować dziecko takim, jakim jest. Współpracować. Otwarcie rozmawiać o problemach dziecka, pytać o pomysły, które pomogą mu rozwiązać jego problemy. 2. Pracować nad pozytywnym obrazem tego ucznia, skupiać się na mocnych stronach, nie interpretować zachowań uczniów w sposób, który zaprzecza wiedzy o jego zaburzeniu. (Zamiast: “Uparte, pracuje wtedy kiedy samo chce, ciągle pyta, wszystko zaczyna, niczego nie kończy, buja w obłokach, ma ciągłe problemy w relacjach z rówieśnikami…”. Może: „Ukierunkowane na cel, pracuje przy wysokiej motywacji, dociekliwe, chętnie eksperymentuje, elastyczne, pełne pomysłów, indywidualista, ekscentryk…”?). 3. Postawić na empatię, zrozumienie i budowanie relacji. Taka postawa nauczyciela może pomóc uczniowi zobaczyć przestrzeń szkolną jako sprzyjającą realizacji celów i zaspokojenia indywidualnych potrzeb. To wpłynie uspokajająco na młodego człowieka, zwiększy jego zaufanie do dorosłych opiekunów, pośrednio może zwiększyć zaangażowanie tego ucznia w pracę nad sobą. 4. Ustalić czytelne sygnały dotyczące: pochwał (np. kciuk w górę: Chwalę, doceniam!), przypomnienia (np. pokazanie trzech palców stanowi komunikat: Wróć do przerwanego zadania!), zwrócenie uwagi na łamanie zasad (np. otwarta dłoń: Skup się na pracy!). Ważne, aby te sygnały były bez słów, które powodują przerywanie koncentracji wszystkich uczniów w klasie, a dziecko z ADHD czuje się ciągle upominane. 5. Podczas zajęć podkreślać to, co ważne, co wymaga zapamiętania, zapisania. 6. Podczas prezentacji komentować to, co uczniowie widzą. 7. Zachęcać do zadawania pytań i komentowania. 8. Kontrolować notatki ucznia, aby wyeliminować błędy różnego rodzaju. 9. Dopilnować, aby zadania (lub informacje istotne na przyszłość, np. sprawdzian w czwartek) były zapisane w zeszycie. 10. Współpracować z rodzicami (ale nie wzywać co chwila). Ustalony rytm spotkań wesprze zarówno dziecko, rodziców, jak i nauczycieli. Ważne, aby spotkania były nastawione na rozmowy o tym, co zostało osiągnięte, były okazją do wymiany pomysłów na rozwiązanie konkretnych problemów dziecka. 11. Dbać, aby każde spotkanie z uczniem kończyło się pozytywnie: jeśli nie pochwałą (bo było trudno dzisiaj), to na pewno z uśmiechem, który sygnalizuje uczniowi, że może liczyć na nauczyciela. Zewnętrzne objawy ADHD często utrudniają nauczycielom zauważenie rzeczywistych kłopotów dziecka związanych z deficytami koncentracji, dosłownym rozumieniem poleceń, utrudnionego czytania komunikatów niewerbalnych, problemów z nawiązywaniem i utrzymaniem relacji społecznych. A te kłopoty przekładają się na sukces (lub raczej jego brak) edukacyjny. Naszą rolą jest organizacja zajęć w taki sposób aby wspierając ucznia skupiać się na jego mocnych stronach, a nie deficytach. Chrzanowska B., Święcicka J.: Oswoić ADHD. Poradnik dla rodziców i nauczycieli dzieci nadpobudliwych psychoruchowo. Warszawa 2011. Maria Tuchowska Nauczyciel dyplomowany, polonista i teolog. Posiada wieloletnie doświadczenie w pracy z dziećmi i młodzieżą w placówkach integracyjnych różnego poziomu, edukator, coach, przeprowadziła ok. 600 szkoleń z zakresu kompetencji psychospołecznych nauczycieli, prawa oświatowego, pracy z dziećmi i młodzieżą z różnego typu zaburzeniami. Specjalizuje się również w tematyce dotyczącej zagadnień związanych z obecnością rodziców w szkole. PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiNadpobudliwość i agresja u dzieci - problem ADHD * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Wśród dzieci sprawiających kłopoty wychowawcze jest grupa jest grupa charakteryzująca się określonymi cechmi zachowania. Są to dzieci niespokojne, nadmiernie ruchliwe, o zmiennych nastrojach i agresywne. Problem ten obecnie stał się bardzo wazny, gdyz zjawisko nadpobudliwości i agresji występuje coraz częściej. Zachęcam Państwa do zapoznania się z tym zagadnieniem. Skrót ADHD pochodzi od angielskiej nazwy Attention Deficyt Hyperactivity Disorder – jego nazwą określamy zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniem koncentracji uwagi. Jest to zaburzenie występujące częściej u chłopców niż u dziewczynek. Jego etiologia nie została w pełni wyjaśniona, jednak wiadomo, że znaczną rolę odgrywają czynniki genetyczne. Udowodniono, że nadpobudliwość jest zaburzeniem przekazywanym z pokolenia na pokolenie czyli uwarunkowanym genetycznieNadruchliwość, impulsywność, zaburzenia koncentracji uwagi – oto charakterystyczne cechy zespołu ADHD. Stanowią one wyzwanie dla rodziców i pedagogów, dziecku z ADHD niejednokrotnie utrudniają naukę oraz nawiązanie prawidłowych relacji z rówieśnikami. Z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej często występują specyficzne trudności w uzyskiwaniu umiejętności przedszkolnych, a później szkolnych takie jak: dysleksja, dysgrafia oraz dyskalkulia. Nadpobudliwość i brak koncentracji uwagi – jest to schorzenie neurologiczne wpływające na zdolność koncentracji, kontrolę własnych reakcji, siłę i szybkość pobudzenia emocjonalnego. Problemy manifestują się w dwóch niezależnych kierunkach. Jeden obejmuje nadmierną motoryczną aktywność i zachowania impulsywne, drugi natomiast brak skoncentrowanej uwagi, dezorganizację aktywności celowej i niezdolność wypełniania zadań i poleceń. Dziecko agresywne powinno być przebadane pod tym kątem. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości musi otrzymać fachową pomoc. Uczeń, który nie potrafi siedzieć spokojnie przez 45 minut, nie zawsze jest niegrzecznym i złym dzieckiem. Brak pomocy i współpracy ze strony dorosłych pogłębia u takiego dziecka zachowania agresywne na wszystkich funkcjonujący układ nerwowy dziecka charakteryzuje się dużą siłą procesu pobudzania i hamowania oraz wysokim stopniem równowagi obu tych procesów, także średnim stopniem ich ruchliwości. Siła układu nerwowego wyraża się zdolnością komórek nerwowych do pracy. Równowaga rozumiana jest jako określony stosunek obu tych procesów do siebie. Natomiast ruchliwość to zdolność układu nerwowego do przechodzenia od stanu pobudzenia do hamowania. Z ADHD mamy do czynienia wówczas, jeśli dochodzi do procesów pobudzania nad procesami hamowania. Jeśli w fazie największego wzrostu mózgu występują jakieś przeszkody mogą one doprowadzić do zmniejszenia się liczby połączeń nerwowych oraz spowolnić biochemiczne procesy dojrzewania. To w rezultacie może spowodować zaburzenia procesów nerwowych i wpłynąć na opóźnienie kształtowania się mowy, czytania, pisania a także myślenia. Jest to jedna z przyczyn powstawania ADHD. Do innych możemy zaliczyć wspomniane już wcześniej czynniki genetyczne oraz uszkodzenia powstałe w życiu płodowym, a także w czasie porodu (np. niedotlenienie mózgu). Niejednokrotnie przyczyną ADHD stają się błędy wychowawcze i nerwowy tryb życia dziecka. Renata Strzyżewska – psycholog kliniczny z Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej w Poznaniu podaje, że DZIECKO MOŻE MIEĆ ADHD, gdy przez okres 6 miesięcy występuje u niego większość z następujących objawów:- ma zaburzenia koncentracji uwagi,- ma problem z organizowaniem sobie pracy,- nie lubi zajęć wymagających dłuższego wysiłku umysłowego,- często gubi przedmioty,- jest nadruchliwe (nie jest w stanie usiedzieć na jednym miejscu),- podczas zajęć wstaje od stolika,- jest impulsywne (wyrywa się do odpowiedzi zanim zostanie zadane pytanie),- ma kłopoty z oczekiwaniem na swoją kolej,- często przerywa rozmowę MOŻE PRZEJAWIAĆ SIĘ W TRZECH SFERACH:· ruchowej,· poznawczej,· dzieci może występować w dwóch, trzech sferach lub tylko w jednej. Typowe objawy nadpobudliwości w sferze ruchowej to: wzmożona ekspansja ruchowa i niepokój ruchowy. Dzieci, u których występuje ekspansja ruchowa charakteryzują się ruchliwością, biegają, skaczą, krzyczą na zajęciach, wyrywają się do odpowiedzi, machają rękami, są pełne energii, szukają każdej okazji, aby wyżyć się ruchowo. Pobudzanie to wzrasta, gdy dziecko jest w grupie. Przy większym nasileniu nadpobudliwości ruchowej może występować także niezręczność, niezborność, brak dokładności, precyzji co sprawia, że dzieci te ciągle coś tłuką, zrzucają, łamią i ulegają wypadkom. Często się wiercą, nie potrafią się sprawnie ubrać, czy spakować swoich rzeczy. Inaczej objawia się niepokój ruchowy. Dzieci wykonują wtedy wiele drobnych, niepotrzebnych ruchów, np. bazgrzą po zeszycie, obgryzają ołówek, skrobią po stoliku. Nadpobudliwość w sferze poznawczej przejawia się inaczej niż w sferze ruchowej. Dziecko nie może skupić się na jednej rzeczy, ciągle je coś rozprasza, powodując nadmierne pobudzenie w centralnym układzie nerwowym. Odwraca się, rozmawia z kolegami, nie słucha co się dzieje na zajęciach, zwraca uwagę na każdy szmer, głośno go komentując, a wyrwane do odpowiedzi nie wie w ogóle, o co jest pytane. Odrabianie zadania trwa długo i z małymi efektami w zeszycie, często są niedokończone zdania, wyrazy, gubione litery. Wypracowania nie mają logicznego ciągu, są chaotyczne. Zaburzenie koncentracji może wzrastać przy powstawaniu napięć emocjonalnych, na przykład przed klasówką czy odpowiedzią. U tych dzieci może także występować wzmożona wyobraźnia. Zaczyna wtedy przeważać świat fantazji nad rzeczywistością. Dziecko takie jest zamyślone, pogrążone w swoim świecie, czasami coś mówi do siebie lub nie na temat, robi miny, nie śledzi tematu zajęć i nie uważa. Nadpobudliwość psychoruchowa w sferze emocjonalnej. Objawy tego typu nadpobudliwości są wielorakie, głównie polegają na zwiększonej wrażliwości na działające bodźce. U dzieci tych występują intensywniejsze reakcje uczuciowe na zdarzenia czy sytuacje. Są konfliktowe, mają trudności w przystosowaniu się do wymagań przedszkolnych. Obrażają się, bywają drażliwe, agresywne, łatwo przechodzą od płaczu do śmiechu. Nadpobudliwość emocjonalna może objawiać się także w postaci wzmożonej lękliwości. Pojawia się wtedy niepokój, lęk, strach przed różnymi sytuacjami, zwłaszcza szkolnymi. Przy odpowiedzi dzieci te pocą się, czerwienią lub bledną. Czasami nie są w stanie wydobyć z siebie głosu. Nadpobudliwość emocjonalna może się też przejawiać w sferze uczuć wyższych, głównie społecznych. Dzieci nadpobudliwe przeżywają cudzą krzywdę, zamartwiają się, płaczą, są egocentryczne. Wtedy zbyt mocno przeżywają swoje niepowodzenia, nieporozumienia w domu czy wśród DO PRACY Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM:- mieć zrozumienie dla słabości dziecka i bezwarunkowo je akceptować,- unikać stawiania dzieciom zbyt wielu i/lub trudnych zadań,- kierować się realistyczną oceną możliwości dziecka,- stawiać właściwe wymagania, by przez to umożliwić dziecku przeżycie sukcesu,- udzielać dziecku pochwały i okazywać uznanie za osiągnięcia zgodne z jego możliwościami,- unikać pośpieszania dziecka,- nie przekraczać rzeczywistej wytrzymałości dziecka, także wtedy gdy mogłoby to wynikać z długości zajęć rytmiki,- unikać sytuacji które z dużym prawdopodobieństwem prowadzą do konfliktu,- nie dopuszczać (np. rozmowy w grupie) do wyśmiewania mniej sprawnego dziecka,- nie zauważać potknięć, które wynikają z niezgrabności ruchowej dziecka lub jego niepokoju ruchowego,- różnicować problemy istotne i nieistotne, a reagować tylko na niektóre istotne,- zaakceptować rzeczywisty niepokój ruchowy dziecka i skierować go na możliwe do przyjęcia formy zachowania,- w istotnych zakresach działania określić czytelne granice,- nie pozwalać niczego osiągać poprzez agresywne zachowania,- nie stosować żadnego odroczenia karania, także dla agresywnego zachowania,- wspólnie z dzieckiem szukać rozwiązania, jak można uczyć jego zachowania znośnym dla grupy, np. przez „okresowe wyłączenie” (time – out),- stale nie upominać i nie zachęcać,- dawać krótkie i jasne polecenia, długie wyjaśnienia mogą być nie przyjęte,- jasno planować i prowadzić zajęcia,- podczas wyjaśniania reguł mieć bardzo dobry kontakt z dzieckiem, jeśli zachodzi potrzeba, najpierw objąć dziecko, popatrzeć mu w oczy a dopiero potem mówić,- podczas wykonywania zadań wymagających dużej koncentracji eliminować w miarę możliwości nietypowe i rozpraszające uwagę bodźce,- gdy dziecko rozprasza się, zapomina się, przypomnieć mu rozpoczęte zdanie,- stopniowo przenosić na dziecko odpowiedzialność również za jego postępowanie,- cierpliwie znosić pogorszenia w zachowaniu się dziecka i rozczarowania,- bezwzględnie unikać zawstydzania i znieważania NA NIEWŁAŚCIWE DZIECKA NADPOBUDLIWEGO POWINNA BYĆ:- szybka – powinna nastąpić natychmiast po przewinieniu – wyciąganie konsekwencji w kilka godzin lub dni po zdarzeniu raczej nie ma działania wychowawczego, dziecko odbierze ją jako niesprawiedliwą przykrość. Poza tym tak długie oczekiwanie na karę jest dla dziecka psychiczną torturą,- skuteczna – czyli doprowadzona do końca. Doskonała konsekwencja nie odniesie żadnego skutku, jeśli rodzice zrezygnują z jej przeprowadzenia lub przerwą je w połowie. Dziecko następnym razem poczuje się bezkarnie,- sprawiedliwa – konsekwencja powinna być odpowiednia do przewinienia, to znaczy nie powinno się karać dziecka zabraniem wszystkich przyjemności za to , że nie chciało zjeść obiadu, ani zakazem obejrzenia bajki za wyrzucenie kota z 10 pietra,- słuszna – konsekwencja powinna być związana z rzeczywistym przewinieniem dziecka,- sympatyczna – dziecko nie jest przestępcą, a więc nie jest złe. Po prostu popełniło błąd za który musi ponieść karę. Nie odbierajmy mu swojej miłości,- słowna – absolutnie nie fizyczna. Zadając ból słabszej istocie, poniżając ją, nie uczymy dziecka żadnych zasad. Poza jedną – rację ma osoba, która mocniej uderzy, która złamie wolę kogoś mniej wysportowanego, sprytnego, DO WYCHOWANIA DZIECKA NADPOBUDLIWEGO- odróżniaj rozmowy i dyskusje do od wydawania poleceń i stawiania wymagań,- nie myl jednego z drugim i wymagaj tego od dziecka i całej klasy,- zdecydowanie i stanowczo unikaj podejmowania sporu i dyskusji tam, gdzie wymagane jest posłuszeństwo,- nie bój się być stanowczym rodzicem – nie koliduje to z miłością do dziecka,- prowadź z dzieckiem częste rozmowy wtedy, gdy jest pogodne, ciekawe świata, otwarte. Dyskutuj z nim, pokazuj mu różne perspektywy spojrzenia na tę samą sprawę, różny sposób odczuwania przez innych ludzi świata i cudzych działań. Wieczorami staraj się by rozmowa była spokojna, nie obciążająca poczuciem winy dziecka. Lepiej wrócić pamięcią do tych zdarzeń i zachowań, które były przyjemne lub stanowiły konstruktywne rozwiązanie problemów i pokonanie jego dotychczasowych słabości,- gdy wymagasz czegoś, wyrażaj się jasno, krótko w sposób zrozumiały dla dziecka. Wypowiadaj polecenie głosem pogodnym ale zdecydowanym i stanowczym, nie pozostawiającym wątpliwości co do gdy mówisz zbyt długo - dziecko może z potoku słów nie wyłowić polecenia,- gdy udzielasz wyjaśnień – dziecko może zrozumieć je jako tłumaczenie się z czegoś, a więc powód do podważenia polecenia (tak się tłumaczy, jakby nie był pewien swojej racji i zasadności polecenia),- gdy zbyt wiele zrzędzisz i narzekasz – podnosisz u dziecka poziom niepokoju, może nie umieć zorganizować się by wykonać polecenie lub po prostu przestanie cię słuchać,- gdy je obwiniasz – wzbudzasz poczucie winy, czym uruchamiasz jego mechanizmy obronne – nie dziw się, że zacznie się bronić, dyskutować z Tobą. Potraktuje Twoje słowa jak karcenie, a nie polecenie,- gdy używasz zwrotów „…czemu ty zawsze…”, „…bo ty nigdy…” – może pomyśleć, że właśnie tego od niego naprawdę oczekujesz, przyjąć to jak scenariusz własnej roli i dostosować się. Odniesiesz skutek odwrotny do agresywnemu i nadpobudliwemu psychoruchowo można pomóc: - organizując im środowisko zewnętrzne - uporządkowane otoczenie to ważny element ewentualnego leczenia farmakologicznego. Takie dziecko żyje w świecie wewnętrznego niepokoju i dlatego świat wokół niego powinien być uporządkowany,- dziecko nadpobudliwe potrzebuje więcej zrozumienia, tolerancji i cierpliwości ze strony dorosłych. Warto pamiętać, że jego zachowania, męczące dla otoczenia, jemu samemu sprawiają również poważne problemy, trudniej mu znaleźć przyjaciół, trudno odnieść sukces, trudniej usłyszeć pochwały,- wprowadzaj porządek i rutynę. Większość dzieci lubi, kiedy rytm dnia jest stały. Znana pora wstawania, posiłków, obowiązków i kładzenia się spać. Daje im to poczucie bezpieczeństwa i stałości. Poza tym układ nerwowy i cały organizm dziecka ma czas na regenerację,- ograniczaj bodźce – ponieważ dziecko łatwo się rozprasza, należy się starać by w domu był spokój. Należy unikać puszczania głośnej muzyki, zapraszania często i wielu gości naraz, trzeba ograniczać przesiadywanie przed telewizorem czy komputerem. Trzeba dbać o to, by dziecko mogło się skupić na jednej czynności. Kiedy je, niech nie gra radio, kiedy czyta, niech nie je itd.,- staraj się planować – dzieci nadpobudliwe wytrąca z równowagi wszystko co jest nagłe i niespodziewane. Dlatego jest dobrze w domu,- przewiduj za dziecko wydarzenia – rozkładaj jego przyszłe zadania na prostsze, mniej odległe czynności i natychmiast nagradzaj dziecko. Celem tych zabiegów jest zastąpienie dziecka wewnętrznych niewłaściwie funkcjonujących systemów informacji, zasad i motywacji,- zadbaj o miejsce pracy dziecka – każde z nich w wieku szkolnym, a zwłaszcza nadpobudliwe powinno mieć wygodne i ciche miejsce pracy, z małą ilością przedmiotów dookoła. Najlepszy będzie jasny blat, lampa i dwa pojemniki: na kredki i długopisy,- staraj się interweniować w sytuacjach konfliktowych w jakie uwikłało się Twoje dziecko, reguluj jego zachowania, ucz go innego sposobu negatywnych nauczyciel lub opiekun pracujący z dzieckiem nadpobudliwym powinien charakteryzować się następującymi cechami:- stabilnością emocjonalną - zdolnością nawiązania kontaktu z dzieckiem z zaburzeniami - poczuciem humoru i zdolnością do zabawy- bezpośredniością i uczciwością - energiąPamiętajmy, nawet najdłuższa droga zaczyna się od zrobienia pierwszego mgr Mariola Stefaniak – nauczyciel nauczania poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika SpecjalnaOpublikowano: 8 lutego 2021 roku. Zespół Aspergera (ZA) jest najłagodniejszą formą całościowych zaburzeń rozwoju mieszczących się w spektrum autyzmu. Jest to zaburzenie, a NIE choroba. Diagnozowane jest coraz częściej, a wiele dzieci z zespołem Aspergera jest uczniami ogólnodostępnych szkół. W związku z trudnościami w dostosowaniu się do obowiązków szkolnych oraz trudnościami w funkcjonowaniu w grupie rówieśniczej, dziecko z zespołem Aspergera może nie być akceptowane przez rówieśników. Cechy charakterystyczne dla dzieci z zespołem Aspergera: dosłowne rozumienie mowy,są w normie intelektualnej, ale występują zaburzenia sensoryczne,nie „czytają” emocji, mają problem z ich właściwym wyrażaniem,nie lubią zmian,pracują według schematów,są impulsywne i skrajne w swoim zachowaniu,są skrajne w kontaktach społecznych – wycofanie społeczne,są nadmiernie szczere,kierują się rozumem, a nie sercem. To bardzo inteligentni ludzie, ale mają problem z funkcjonowaniem społecznym. Zaburzenia towarzyszące zespołowi Aspergera: zaburzenia koncentracji uwagi,zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytami uwagi – ADHD,zaburzenia lękowe,fobia społeczna,zaburzenia opozycyjno-buntownicze,mutyzm wybiórczy,Zespół Tourette’a (tiki ruchowe). Zachowania dzieci z zespołem Aspergera interpretowane są często jako przejaw złego wychowania, dlatego zdarza się, że u dziecka w pierwszej kolejności może być rozpoznane ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) lub zaburzenia zachowania. U dzieci z zespołem Aspergera, w sferze rozumienia sytuacji społecznych, rozumienia motywów działania i uczuć innych osób, występują znaczne deficyty, wynikające z odmiennego funkcjonowania mózgu. Wpływ zaburzeń na funkcjonowanie w szkole Trudności językowe i komunikacyjne Uczeń: jest szczery aż do bólu,mówi to, co myśli w danej chwili,nie rozumie, czemu ludzie kłamią,może mieć trudności z rozróżnieniem, jak się odzywać do osoby dorosłej, a jak do rówieśników,ma problem z odróżnieniem fikcji od rzeczywistości,nie rozumie metafor, przenośni, ironii, żartów,dosłownie rozumie znaczenia słów,wtrąca niestosowne komentarze, nie zważając na uczucia innych. Prośby dziecka z ZA Potrzebuję jasnych i czytelnych zasad, na których oprę moje wiedzieć, jaki jest porządek dnia, czuję się wtedy mi, co czujesz, co oznacza twoja mina – chcę się tego mi wskazówki, jak radzić sobie w nowych dla mnie mi, żebym się zatrzymał i ciebie do mnie wprost, bez przenośni i dwuznaczności – tylko wtedy wiem, o co mnie – bardzo tego że bywam męczący, ale staram się to zmienić, kiedy okazujesz mi zrozumienie i akceptację,Nie izoluj mnie od ludzi – ja ich potrzebuję do normalnego obrażaj się, gdy powiem, co myślę, NIE CHCIAŁEM CIĘ URAZIĆ. Zaburzenia percepcyjno-motoryczne Uczeń: robi błędy ortograficzne, mimo znajomości zasad ortograficznych,ma trudności w czytaniu,ma problemy z grafomotoryką, co się przekłada na niestaranne pismo,ma kłopot z nauką języków obcych,może mieć nadwrażliwość lub niedowrażliwość słuchową, dotykową (odporność na ból), wzrokową, węchową,ma trudności z koordynacją ruchową. Funkcje poznawcze i wykonawcze Uczeń: nie rozumie, że inni ludzie mają swoje myśli i przekonania,nie zdaje sobie sprawy, że mówiąc otwarcie, może sprawić przykrość,ma problem z dokończeniem rozpoczętego zadania, bo stale się rozprasza,ma trudności w odnalezieniu się w nowej sytuacji, w przenoszeniu uwagi, wykorzystaniu informacji zwrotnych, planowaniu i realizacji planu,ma kłopot z zapamiętaniem dat, przeliczaniem czasu, pilnowaniem chronologii wydarzeń. Jak wspomóc ucznia podczas lekcji: Mów prostym językiem, bez przenośni, żartów i krótkich poleceń – im prostsze, tym większa szansa, że uczeń cię zrozumie i wykona wdawania się w dyskusję, krótka uwaga: STOP!Na początku lekcji powiedz, o czym będzie mowa – gdy uczeń będzie znał plan lekcji, będzie mu łatwiej się odnaleźć i utrzymać się zadawać pracę domową na początku się do ucznia po dziecko o wszystkich zmianach planu działania, unikniesz wtedy – dobrze pokierowany uczeń jest w stanie sprostać większości wymagań konsekwentny – to daje dziecku jasne granice i poczucie osiągnięcia, nawet te drobne – to buduje poczucie wartości. Bibliografia: Ayres A. J., Dziecko a integracja sensoryczna, Gdańsk 2020, Wyd. Harmonia A., Zrozumieć świat ucznia z Zespołem Aspergera, Gdańsk 2018, Wyd. V. F., Uczenie się przez zmysły, Gdańsk 2016, Wyd. Harmonia E., Dziesięć rzeczy, o których chciałoby ci powiedzieć dziecko z autyzmem, Kraków 2017, Wyd. Uniwersytet Jagielloński. Autor: Marta Pawlukiewicz – Czytelniczka Portalu Trudności dziecka z ADHD w funkcjonowaniu nadpobudliwości psychoruchowej – Attention Deficit Hiperactivity Disorder (ADHD) znany jest na całym świecie od ponad stu lat. Uczeń cierpiący na nadpobudliwość psychoruchową niewątpliwie dezorganizuje pracę zespołu klasowego oraz pracę nauczyciela. Często towarzyszą temu problemy dydaktyczne związane z osłabieniem koncentracji ucznia oraz niezdyscyplinowaniem. Z tego względu szczególną rolę w procesie dydaktycznym dziecka cierpiącego na ADHD odgrywa nauczyciel. Podstawowym problemem dla dziecka z ADHD jest przebywanie w jednym i tym samym miejscu przez dłuższy czas. Uczeń często nie jest w stanie pozostać w ławce przez czas trwania zajęć, co wynika z odczuwania ogromnej potrzeby ruchowej. Typowym dla niego zachowaniem jest spacerowanie po klasie, kiwanie i kręcenie na krześle, częste upadki rozpraszające uwagę pozostałych dzieci, które jeszcze przed chwilą słuchały czytanego przez nauczyciela opowiadania. Bardzo niebezpiecznym zachowaniem dziecka z ADHD są próby wspinania się. Wszelkiego rodzaju meble, drabinki stanowią dla niego wyzwanie i rodzą w nim chęć zdobywania. Wyzwania te są niewątpliwie jego zdaniem o wiele bardziej ciekawe niż zajęcia edukacyjne. Dziecko z ADHD z wielką przyjemnością bierze udział w zajęciach ruchowych, podczas których może spożytkować nadmiar energii biegając, wspinając się, rzucając przedmiotami do celu. Pomimo ogromnego zaangażowania w zajęci z zakresu edukacji motoryczno – zdrowotnej dziecka z ADHD nieuniknione jest zamieszanie wywołane poprzez brak umiejętności dostosowania się do obowiązujących reguł podczas gier grupowych. Oczekiwanie na swoją kolej, nie wykonywanie poleceń wydawanych przez nauczyciela dezorganizuje pracę zespołu a czasem prowadzi do nieporozumień wśród dzieci. Uczeń z nadpobudliwością niejednokrotnie atakuje słownie lub fizycznie rówieśników z grupy przeciwnej, wybucha płaczem lub obraża się na pozostałych członków grupy, domaga się ciągłego chwalenia i natychmiastowego nagradzania za ewentualne zwycięstwo. Brak świadomości nad konsekwencjami swojego postępowania spowodowanego nadpobudliwością to kolejna trudność, z jaką musi zmierzyć się mały wiercipięta. Wzmożona impulsywność sprawia, że nie potrafi on przewidzieć następstw różnych wydarzeń i zachowań. Pomimo tego, że uczeń z ADHD doskonale zna zasady prawidłowego zachowania się, niewielki bodziec zewnętrzny wywołuje niepożądane postawy. Pochopnie podejmowane decyzje, prowokowanie niebezpiecznych w skutki sytuacji to domena dziecka z ADHD. Podczas przerw jest ono inicjatorem zabaw, które wyzwalają emocje i nadmiar energii, a jednocześnie kończących się dotkliwymi urazami, co wynika z braku umiejętności przewidywania konsekwencji. Chęć bycia w centrum uwagi przeszkadza w nawiązywaniu kontaktów z innymi dziećmi. Zachowanie dziecka z ADHD warunkowane zaburzeniem często zniechęca rówieśników do kontaktu z nim, budzi obawę przed agresywnym zachowaniem. Prowadzi to do poczucia osamotnienia i bezradności w stawianiu czoła ADHD. Niejednokrotnie odrzucenie ze strony rówieśników w połączeniu z ciągłymi niepowodzeniami szkolnymi mają odzwierciedlenie w popadaniu w nałogi czy depresje oraz w poszukiwaniu akceptacji w grupach przestępczych. Zaburzenia uwagi powodują znaczne trudności w koncentrowaniu się na powierzonym dziecku zadaniu. Zbyt długi czas poświęcony na rozwiązanie jednego zadania zniechęca do dalszej pracy, sprawia, że dziecko czuje się znużone zaczyna rozglądać się po klasie i szuka ciekawszego jego zdaniem zajęcia. Dziecko cierpiące na nadpobudliwość często już na samym początku rezygnuje ze zbyt skomplikowanego na pierwszy rzut oka zadania. Wynika to z kłopotów w zapamiętywaniu dłuższych poleceń czy selekcjonowaniu najważniejszych informacji z dłuższych fragmentów. Czuje się ona przytłoczone nadmiarem informacji docierających ze wszystkich stron. Dziecko z ADHD nie słyszy około 50 % tego, co się do niego mówi i zapamiętuje około 50 % tego, co usłyszało. Większość dzieci z zaburzeniami koncentracji boryka się z problemami w czytaniu i pisaniu. Nie potrafią one skupić się na tym, co czytają, nie kończą zdań, popełniają wiele błędów gramatycznych. Litery są rozchwiane, zniekształcone. Bardzo trudno jest dziecku wejść w nawyk płynnego pisania i wyrobienia odpowiedniego charakteru pisma. Już sama myśl o kolejnym niepowodzeniu w pisaniu oraz niezadowolenie ze strony rodziców czy wychowawców zniechęca dziecko do podjęcia tego działania. Roztargnienie i dodatkowe zaburzenia towarzyszące ADHD takie jak: dysleksja, dysgrafia, dysortografia czy dyskalkulia stanowią duże utrudnienie w nauce. ADHD jest przyczyną zapominania. Często zdarza się tak, że nauczyciel widzi w górze rękę ucznia wyrywającego się do odpowiedzi zanim jeszcze zdołał wypowiedzieć do końca treść pytania. Gdy nauczyciel wyraża zgodę na podanie przez dziecko odpowiedzi słyszy: „Czy może Pani powtórzyć pytanie?”. Jest to konsekwencją osłabionej koncentracji. Uczeń z nadpobudliwością psychoruchową jest ciągle aktywny, nie potrafi skupić się na jednej czynności, dlatego nie jest na bieżąco z tym, co dzieje się na zajęciach. Jeśli nauczyciel zapyta uczniów, co zapamiętały z przeczytanego wcześniej opowiadania po raz kolejny ujrzy w górze rękę roztargnionego dziecka, które po wyznaczeniu do odpowiedzi będzie mówić wszystko, co kojarzy się mu z danym tematem, nie koniecznie związanego z tym, o czym czytał nauczyciel. Nie udzielenie głosu dziecku cierpiącemu na nadpobudliwość niejednokrotnie wywołuje u niego napad złości, co znacznie dezorganizuje prace zespołu klasowego. Skłonność do zapominania wiąże się z zostawianiem rzeczy w przeróżnych przypadkowych miejscach. Uczniowie ci zapominają o zadanych pracach domowych. Brak jednego z przyborów szkolnych czy też zeszytu jest kolejną wymówką do biernego udziału w zajęciach. Przyjmowanie leków farmakologicznych przez dzieci cierpiące na ADHD również może znaleźć swoje odzwierciedlenie w funkcjonowaniu szkolnym. Mogą one wywołać nienaturalną senność, osłabienie, zmęczenie, kłopoty z koordynacja ruchów ponieważ osłabiają tak naprawdę wzmożoną aktywność jednakże nie leczą z nadpobudliwości. , Dzieci z ADHD wymagają więcej uwagi, cierpliwości, spokoju. Potrzebują one zrozumienia zarówno ze strony rodziców ,nauczycieli, jak i rówieśników, którzy zaakceptują je takimi jakimi są i uszanują ich odmienność, a jednocześnie pomogą w codziennych problemach i ułatwią funkcjonowanie w Latecka W., Zespół nadpobudliwości psychoruchowej. W: Uczeń z przewlekłą chorobą i uczeń z zaburzeniami psychicznymi w szkole ogólnodostępnej: poradnik dla nauczycieli szkół ogólnodostępnych: praca zbiorowa pod red. Kotta T. – Warszawa, MEN i S, 20052. Latecka W., Zespół nadpobudliwości psychoruchowej. W: Uczeń z przewlekłą chorobą i uczeń z zaburzeniami psychicznymi w szkole ogólnodostępnej: poradnik dla nauczycieli szkół ogólnodostępnych: praca zbiorowa pod red. Kotta T. – Warszawa, MEN i S, 20053. Pętlewska H., Pippi w szkolnej ławie – czyli o nadpobudliwości psychoruchowej / Opieka, Wychowanie, Terapia. – 2000, nr 4 W SKRÓCIE: Warsztat doskonalący dla nauczycieli wychowania przedszkolnego, nauczania zintegrowanego, pedagogów wspierających, specjalistów terapii pedagogicznej oraz rodziców dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Podczas intensywnego warsztatu odpowiemy na pytania: - Jak rozpoznać niepokojące objawy i właściwie zdiagnozować hiperaktywność - Na co zwrócić uwagę prowadząc pogłębiony wywiad i obserwację dziecka - Które metody stosowane przez specjalistów są najbardziej efektywne w pracy z dziećmi - Jakie zabawy i ćwiczenia w największym stopniu motywują dzieci z nadpobudliwością psychoruchową do pracy - W jaki sposób wyzwolić potencjał rozwojowy w dziecku Trafnie zdiagnozujesz objawy nadpobudliwości – dowiesz się, czym tak naprawdę jest nadmierna ruchliwość, impulsywność, zaburzenia uwagi Zaspokoisz potrzeby dziecka z ADHD uwzględniając jego deficyty Dowiesz się, jak zapobiegać pojawieniu się objawów i w jakich sytuacjach się one nasilają Wprowadzisz do pracy z dzieckiem proste i skuteczne zabawy na poprawę koncentracji, uspokajające i rozwijające umiejętność pracy w grupie Szczegółowe opisy ćwiczeń Umożliwiających rozładowanie napięcia, zaspokajających potrzebę ruchu, uczących pożądanych zachowań Umożliwiających rozładowanie napięcia, zaspokajających potrzebę ruchu, uczących pożądanych zachowań Artykuły merytoryczne Wskazówki dla opiekunów i nauczycieli/wychowawców Wskazówki dla opiekunów i nauczycieli/wychowawców Scenariusze zajęć Zorientowanych na poprawę koncentracji, radzenie sobie z trudnymi emocjami oraz impulsywnością Zorientowanych na poprawę koncentracji, radzenie sobie z trudnymi emocjami oraz impulsywnością Dostęp 24/7 Możliwość nauki w dowolnym miejscu i czasie Możliwość nauki w dowolnym miejscu i czasie Test końcowy Sprawdź wiedzę nabytą w trakcie kursu Sprawdź wiedzę nabytą w trakcie kursu Certyfikat Poświadczający ukończenie kursu Poświadczający ukończenie kursu Moduł 1. Diagnoza trudności dziecka - jak właściwie rozpoznać nadpobudliwość psychoruchową + Jakie są przyczyny zespołu nadpobudliwości psychoruchowej – rola czynników genetycznych oraz czynników zewnętrznych Jak rozpoznać objawy ADHD u dzieci i młodzieży w różnym wieku – w jaki sposób różnicować objawy nadpobudliwości i zachowania niepożądane Dziecko nie słucha, notorycznie coś gubi, jest rozkojarzone – kiedy takie zachowanie jest w granicach normy, a kiedy wykracza poza nią Nadmierna ruchliwość, impulsywność, zaburzenia uwagi – czym się charakteryzują i jak je trafnie zdiagnozować, by nie zlekceważyć żadnego aspektu funkcjonowania dziecka ✔ Gotowe narzędzia obserwacyjne informacje dodatkowe o uczniu, arkusz obserwacji: częstotliwość i nasilenie obserwowanych zachowań, wskazówki do pierwszego wywiadu z rodzicami ucznia, schemat pierwszej rozmowy, ulotka dla rodzica – jak rozpoznać ADHD u dziecka. Moduł 2. Metody pracy z dzieckiem z nadpobudliwością psychoruchową (ADHD) + Za pomocą jakich metod i form pracy pracować z dzieckiem z ADHD w szkole i w domu – na co zwracać uwagę, a czego starać się unikać biorąc pod uwagę otoczenie dziecka, harmonogram dnia i organizację czasu W jaki sposób opracować plan działań wspierających oraz systemy kontroli behawioralnej dla ucznia z ADHD – w podziale na zaburzenia koncentracji uwagi, nadruchliwość i impulsywność Jak komunikować się z dzieckiem z nadpobudliwością, by przekazywany komunikat przyniósł oczekiwany efekt – jakich słów używać oraz w jaki sposób wydawać polecenia, zwracać uwagę dziecku i je nagradzać Zestaw ćwiczeń do pracy z dzieckiem z ADHD Zabawy poprawiające koncentrację uwagi Zabawy o charakterze uspokajającym Zabawy pomagające mówić o swoich emocjach i potrzebach Zabawy poprawiające umiejętność radzenia sobie z impulsywnością ✔ Cztery scenariusze zajęć relaksacyjnych i wyciszających dla dzieci w różnym wieku ✔ Materiały dla rodziców i nauczycieli – jak postępować z dzieckiem nadpobudliwym Beata Chrzanowska-Pietraszuk Psycholog, pedagog specjalny, nauczyciel, psychoterapeuta. Pracowała w przedszkolu jako pedagog specjalny w grupie terapeutycznej dla dzieci z różnego rodzaju deficytami o raz w szkole jako terapeuta. Od 1996 roku pracuje w Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej „Uniwersytet dla Rodziców”, gdzie prowadzi terapię indywidualną, terapię rodzin, warsztaty dla rodziców i nauczycieli. Autorka programu edukacyjnego dla rodziców dzieci z ADHD. Autorka książek dla rodziców i terapeutów „Oswoić ADHD” oraz książek poświęconych wychowaniu dzieci i budowaniu relacji rodzinnych. Wiedza na światowym poziomie i ćwiczenia praktyczne. Najlepszej jakości materiały merytoryczne. Wygodna i sprawdzona formuła online. Czy udział w kursie daje uprawnienia zawodowe? + Nie, nie przyznajemy uprawnień zawodowych. Kurs ma charakter dokształcający. Pozwala poszerzyć i pogłębić wiedzę uczestnikom z danych obszarów tematycznych, korzystając z wiedzy najlepszych ekspertów. Czy są jakieś terminy zjazdów stacjonarnych? + Nie, nie ma żadnego zjazdu stacjonarnego we wskazanym miejscu. Całość kursu opiera się na kształceniu online poprzez interaktywną platformę edukacyjną. Przystępując do kursu otrzymujesz wszystkie materiały, wykłady video, prezentacje w formie online. Czy otrzymam certyfikat po zakończeniu kursu? + Tak, po zakończeniu kursu każdy uczestnik otrzyma certyfikat poświadczający udział i ukończenie kursu. Certyfikat jest udostępniany w wersji cyfrowej do samodzielnego wydrukowania. Sposoby skutecznej komunikacji z dziećmi Terapia psychologiczna Sprawdź Data startu Nabór otwarty Holistyczna terapia dzieci i młodzieży z zaburzeniami lękowymi Terapia specjalna Sprawdź Data startu Nabór otwarty Uzależnienie od nowych technologii, hejt w sieci i cyberprzemoc w terapii psychologicznej dziecka Terapia psychologiczna Sprawdź Data startu Nabór otwarty >> DO KATALOGU <<

prawa dziecka z adhd w szkole